Η Λεπέν, ο Βίλντερς, ο Γκρίλο θέλουν να πετύχουν εκλογικούς θριάμβους, να αναλάβουν την εξουσία, να προωθήσουν την ατζέντα τους.
«Η Ε.Ε. είναι αντικειμενικά η απόλυτη αποτυχία» δήλωνε η Μαρίν Λεπέν τον περασμένο Ιούνιο, στον απόηχο του βρετανικού δημοψηφίσματος, προβλέποντας «την αρχή του τέλους» για το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Πριν από λίγες ημέρες, η υποψήφια για την προεδρία της Γαλλίας τα είπε λίγο διαφορετικά.
Δεν επιθυμεί, όπως εξήγησε, τη διάλυση της Ένωσης ή την αποχώρηση της χώρας της από αυτήν, αλλά οργανωμένη έξοδο από την Ευρωζώνη και διπλό νόμισμα, στα πρότυπα του ECU. Και αν οι δηλώσεις Λεπέν θεωρήθηκαν ένα μικρό και εν πολλοίς αναμενόμενο βήμα αναδίπλωσης, περισσότερο εξέπληξε η απόφαση του ιταλικού Κινήματος των Πέντε Αστέρων να αλλάξει ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο, εγκαταλείποντας εκείνη του ευρωσκεπτικιστή και εκ των πρωταγωνιστών του Brexit Νάιτζελ Φάρατζ.
Ο Μπέπε Γκρίλο θέλει να απεκδυθεί τον μανδύα του λαϊκιστή. Είχε προηγηθεί διαβεβαίωσή του ότι εάν οι Ιταλοί επιθυμούν την παραμονή στο ευρώ, θα σεβαστεί τη βούλησή τους. Θέλει να τους «δώσει φωνή», όχι να τους οδηγήσει με το ζόρι κάπου.
Στην Ολλανδία δεύτερες σκέψεις σχετικά με το εάν το δημοψήφισμα (που έχει υποσχεθεί, εφόσον αναδειχθεί στην εξουσία) θα πρέπει να είναι για έξοδο από την Ε.Ε. ή απλώς από την Ευρωζώνη φέρεται να κάνει ο ακροδεξιός Γκέερτ Βίλντερς.
Είναι εκείνος που δήλωνε τον Ιούνιο: «Οι Βρετανοί δείχνουν τον δρόμο. Είμαστε οι επόμενοι» και εξαπέλυε μύδρους κατά του «τέρατος που λέγεται Ε.Ε.».
Την ώρα που η πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τερέζα Μέι, εξετάζει ένα «καθαρό», «σκληρό» Βrexit, οι λαϊκιστές της Ευρώπης δεν φαίνονται έτοιμοι να την ακολουθήσουν. Γιατί οι Βρετανοί (όπως και οι Έλληνες το καλοκαίρι του 2015) πράγματι τους έδειξαν κάτι: πως όταν θέτεις στους πολίτες την επιλογή για βουτιά στο άγνωστο, μπορεί και να την τολμήσουν.
Η Λεπέν, ο Βίλντερς, ο Γκρίλο θέλουν να πετύχουν εκλογικούς θριάμβους, να αναλάβουν την εξουσία, να προωθήσουν την ατζέντα τους. Αντιλαμβάνονται, όμως, τη λεπτή ισορροπία μεταξύ εξουσίας και «ανατροπής».
Όσο και εάν δηλώνουν αντισυστημικοί, θέλουν την εξουσία εντός του συστήματος, σε ελεγχόμενο περιβάλλον και όχι σε αχαρτογράφητα ύδατα. Έχουν ανάγκη από το σύστημα όχι μόνο για να αυτοπεριορίζονται και να βρίσκουν στήριγμα, αλλά και για να το δαιμονοποιούν κάθε φορά που μία κρίση ανακύπτει.
ΥΓ.: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις στην Ελλάδα... δεν είναι συμπτωματική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου