Όλοι μας από μικροί ακούμε ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και έχει μάθει να ζει μαζί με τους άλλους ανθρώπους και όχι μοναχικά. Δεν θα εξετάσουμε στο παρόν άρθρο,το αν ο άνθρωπος το έμαθε ή του το έμαθαν.
Όντας λοιπόν ο άνθρωπος ένα κοινωνικό ον, συμβιώνει με άλλους ανθρώπους, δημιουργώντας διάφορες σχέσεις μαζί τους. Διαπιστώνει ότι με κάποιους ανθρώπους οι απόψεις του, οι αξίες του και γενικά η νοοτροπία του ταιριάζει περισσότερο, απ' ό,τι με άλλους και αυτούς φροντίζει να τους κρατήσει κοντά του. Μετά από κάποιο καιρό όμως παρατηρείται, ότι άνθρωποι που φαινόταν ότι συμφωνούσαν αρχίζουν πλέον να διαφωνούν, απομακρύνονται και οι σχέσεις τους διαλύονται. Που οφείλεται αυτό;
Θα μου πείτε ότι είναι πολλοί οι λόγοι. ''Κακές'' συνήθειες που δεν αντέχει ο ένας πια, διαφορετικά θέλω, διαφορετικά πλάνα, χώθηκαν άλλοι καλοθελητές στη μέση, αδύναμοι χαρακτήρες, προδοσία, έφυγε ο έρωτας κτλ.
Κι όμως όλοι αυτοί οι πολλοί λόγοι, αν το καλοσκεφτούμε, συνοψίζονται σε έναν.
Όλοι μας λιγότερο ή περισσότερο θέλουμε εγωιστικά να είμαστε το επίκεντρο. Θέλουμε να είμαστε το κέντρο του κόσμου, του δικού μας, αλλά και του διπλανού μας. Έχουμε την άποψη μας, τα θέλω μας, τις επιδιώξεις μας, τα σχέδια μας. Όταν αρχίζει μια σχέση όμως, όλα αυτά τα κάνουμε πέρα και προεξάρχοντα ρόλο παίζουν οι ορμόνες, που κατακλύζουν τον οργανισμό μας και νιώθουμε ότι ο άλλος μας μαγνητίζει.. Δεν θέλουμε να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω του, θέλουμε να είμαστε συνεχώς ολόγυρα του, να περνάμε ώρα μαζί του, να τον αγγίζουμε, να.. Όταν αυτή η έκρηξη ορμονών καταλαγιάσει και δέσουμε κάπως τον γάιδαρό μας, αρχίζουν τα πράγματα να σοβαρεύουν. Δεν μας αρκούν οι βόλτες, τα ποτάκια και οι έξοδοι, αλλά θέλουμε το κάτι παραπάνω. Θέλουμε να συνεχίζουμε να ταιριάζουμε και σε πιο βαθιά και σημαντικά θέματα. Τότε βγαίνουν στη φόρα οι απόψεις μας, οι επιδιώξεις μας, τα πλάνα μας κι εκεί είναι που θα γίνει το ξεκαθάρισμα. Όντως ταιριάζουμε ή έτσι νομίζαμε;
Σε αυτό το σημείο όμως, ίσως να έχει γίνει ήδη το σημαντικό λάθος. Η σχέση έχει προχωρήσει κι εμείς δεν ξέρουμε πραγματικά τον άλλον. Ποια είναι τα δικά του όνειρα; Ποια τα δικά του θέλω; Και τότε, αν μεν είσαι τυχερός έπεσες σε άτομο που έχει τα ίδια ή έστω συμβατά θέλω, αλλά στην αντίθετη περίπτωση έχει απλά ανεκτά ή και αντίθετα θέλω. Και τότε; Έρχεται η φυσική συνέπεια των πραγμάτων..
Διαπιστώνεις με οδυνηρό τρόπο ότι δεν έμαθες τον άλλον.. δεν προσπάθησες καν. Σου άρεσε, ήλπιζες ότι είναι ο πρίγκιπας του παραμυθιού ή η γυναίκα της ζωής σου ή έστω ο απόλυτος φίλος, το έπλασες όλο αυτό στο μυαλό σου, το πασπάλισες, το ωραιοποίησες, παρέβλεψες τα καμπανάκια και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού.
Στις σχέσεις μας λοιπόν με τους άλλους ανθρώπους το συνηθέστερο λάθος είναι, ότι δεν προσπαθούμε να ''μάθουμε'' τον άλλον, αλλά σχηματίζουμε μια εικόνα γι' αυτόν, τον πλάθουμε όπως εμείς θα θέλαμε να είναι και μετά προσπαθούμε να τον χωρέσουμε μέσα σ' αυτό το καλούπι.. Τον πιέζουμε από δω, τον πιέζουμε από κει.. θέλουμε να μπει. Ουσιαστικά θέλουμε να τον φέρουμε στα μέτρα μας και δεν μας νοιάζει αν θα τον αλλάξουμε. Ο άλλος όμως είναι διατεθειμένος να κάνει όλες τις παραχωρήσεις που θέλουμε εμείς; Κι άντε και τις έκανε. Εμείς τις κάνουμε γι' αυτόν; Εμείς ενδιαφερόμαστε να μπούμε στο δικό του καλούπι; Συνήθως όχι, αφού στο δικό μας καλούπι θέλουμε να τον βάλουμε.
Άρα για να μην αποτυγχάνουν οι σχέσεις σου, μάθε πρώτα τον εαυτό σου και μάθε απ' την αρχή και τον άλλον. Μην προσπαθείς με το ζόρι να τον αλλάξεις!!!!!!! Αν θελήσει να αλλάξει, θα το κάνει μόνος του, επειδή ο ίδιος το θέλει..
Ασκληπιός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου