FILE PHOTO: European Central Bank President Mario Draghi (Bottom, 2-R) tries to fasten a button between US Federal Reserve Board Chair Janet Yellen (Bottom, C) and US Treasury Secretary Jacob Lew (Bottom, R) during a group photo session of the G7 Finance Ministers and Central Bank Governors meeting at Akiu in Sendai, Miyai Prefecture, northern Japan, 20 May 2016. The G7 meeting is held 20 and 21 May 2016. Bottoms are (L-R) German Federal Minister of Finance Wolfgang Schauble, President of the Deutsche Bundesbank Jens Weidmann, US Federal Reserve Board Chair Janet Yellen, Draghi, US Treasury Secretary Jacob Lew. Top are (L-R) International Monetary Fund Managing Director Christine Lagarde, British Chancellor of the Exchequer George Osborne, Eurogroup President Jeroen Dijsselbloem, Governor of Banque de France Francois Villeroy de Galhau and Financial Stability Board Chairman Mark Carney. EPA, KIMIMASA MAYAMA
Γίνεται λόγος για ένα τέλος της παγκοσμιοποίησης και μια αλλαγή στρατηγικής των πολυεθνικών ως προς την αντιμετώπιση του προστατευτισμού στον κόσμο. Αναλύοντας την σημερινή κατάσταση και έχοντας υπόψη αρκετά δεδομένα δράσεων που επιχειρούνται, η έντονη και βάσιμη εντύπωση είναι πως όχι μόνο δεν προχωράμε προς το τέλος της παγκοσμιοποίησης, αλλά αντιθέτως και δυστυχώς πηγαίνουμε ή, καλύτερα, γνωστά κράτη και οικονομικά κέντρα θέλουν να μας οδηγήσουν μάλλον προς μια τεραστίων διαστάσεων επέκταση και παροξυσμό της. Απ’ την άλλη πλευρά, αλλά και παράλληλα φαίνεται ότι, κακώς εχόντων των πραγμάτων, οι κρατικές πολιτικές όποιου προστατευτισμού προορίζονται να εκμηδενιστούν μέσα στα απεριόριστα πλαίσια της νέας παγκοσμιοποίησης όπως αυτή μεθοδεύεται. Μοχλός και κινητήρας βέβαια αυτής της νέας παγκοσμιοποιημένης εποχής δεν μπορεί παρά να είναι, και όντως είναι, οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες οι ενέργειες των οποίων περιλαμβάνουν συνολικά και αθροιστικά τα μεγαλύτερα είδη παραγωγής που βρίσκονται σήμερα στο εμπόριο, είτε είναι βιομηχανικά, είτε είναι αγροτικά, είτε είναι υπηρεσίες, είτε ό, τι άλλο βάζει ο νους. Η νέα παγκοσμιοποίηση προβλέπει επίσης και την βαθιά συρρίκνωση των κρατικών οντοτήτων και των κυβερνητικών συγκροτημάτων έτσι ώστε ο κατ’ εξοχήν δημόσιος τομέας να πάψει οριστικά και αμετάκλητα να ασχολείται με οτιδήποτε έχει σχέση με το διεθνές εμπόριο και business. Επ’ ουδενί λόγω το κράτος δεν θα μπορεί πια να είναι κράτος-επιχειρηματίας! Όλα αυτά τίποτα δεν αποκλείει πως μέλλει να συμβούν – και σε ετούτη τη κατεύθυνση «εργάζονται» μυστικά και πυρετωδώς οι πολυεθνικές – εφόσον έχουν αίσια έκβαση οι κινήσεις τους και συνομολογηθούν οι διάφορες Συνθήκες που, με απαραίτητο πρωταγωνιστή και άκρως ένθερμο ενδιαφερόμενο τις ΗΠΑ, ρίχτηκαν στη τράπεζα των διαπραγματεύσεων. Έως τώρα είναι τέσσερις οι κρίσιμες Συνθήκες δαμόκλειες σπάθες: ο ΤΤΙΡ (Transatlantic Trade and Investments Partnership), ο ΤΤΡ (Trans Pacific Partnerdhip), η CETA (Comprehensive Economic Trade Agreement) και η TiSA (Trade inServices Agreement). Ήδη ο ΤΤΡ είναι σε εφαρμογή στη περιοχή του Ειρηνικού και Άπω Ανατολής, ενώ ο CETA έχει συμφωνηθεί μεν αλλά ακόμη ίσως να μη βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Εξάλλου, από το 2012 άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για το ΤΤΙΡ και σχετικά πρόσφατα δρομολογήθηκε και η TiSA. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ο σκοπός των Συνθηκών είναι η «παγκόσμια ιδιωτικοποίηση» και ο τελικός θρίαμβος του νεοφιλελευθερισμού: τα δυο κεντρικά στοιχεία ανάπτυξης της νέας παγκοσμιοποίησης. Ασφαλώς οι πολυεθνικές, ακυρώνοντας τις όποιες θέσεις προστατευτισμού των κυβερνήσεων, θέλουν όχι μόνο να αποκλείσουν αυτές από όλα όσα αφορούν τον πολυσχιδή και απέραντο τομέα του εμπορίου, αλλά πολύ περισσότερο να τις αντικαταστήσουν ιδρύοντας μια απόλυτη πλανητική παγκοσμιοποίηση του χρήματος, απολύτως ελεύθερη από οποιαδήποτε ενδεχόμενη περιοριστική κρατική επέμβαση. Και όλα αυτά τα ακρώνυμα (ΤΤΙΡ, ΤΡΡ, TiSA, CETA, κλπ.) τίποτα άλλο δεν σημαίνουν παρά μια υπερ-παγκοσμιοποίηση των πολυεθνικών εις βάρος των κρατών, των κυβερνήσεων και των λαών(πολιτών). Παγκοσμιοποίηση όμως σημαίνει και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό και καταλυτικό: καταβαράθρωση της εντοπιότητας, από ανέκαθεν ζωτική επιδίωξη των αμερικανών, και ισοπέδωση όλων των παραγωγών στα μέτρα και στις απαιτήσεις των πολυεθνικών. Όπως ξέρουμε, η αληθινή εντοπιότητα συνίσταται στο να γίνεται παραγωγή κάποιου προϊόντος, οποιασδήποτε φύσης, σε ένα συγκεκριμένο τόπο, και μόνο σε αυτό, και με μια συγκεκριμένη ονομασία, και μόνο με αυτή. Αντιθέτως, δεν συνίσταται ασφαλώς στο ό, τι μια πολυεθνική διατηρεί παραγωγές σε 50 χώρες στο κόσμο και η κάθε παραγωγή της, οποιασδήποτε μορφής, αντιπροσωπεύει ή εκφράζει μια εντοπιότητα της πολυεθνικής. Από τώρα κιόλας, όπως διαβάζουμε στον τύπο, «καταστήματα πολυεθνικών καταβροχθίζουν το εμπορικό κέντρο της Βαρκελώνης», ένα εμπορικό κέντρο σίγουρα από τα πιο ελκυστικά παγκοσμίως για την «εντοπιότητά» του. Έτσι, με πάτρωνες τις πολυεθνικές με τις σχεδόν ανεξάντλητες οικονομικές τους δυνατότητες, η εντοπιότητα των παραγωγών, η οποία στην Ευρώπη κατέχει εξέχουσα θέση και αποβλέπει στη διατήρηση μιας ιδιαίτερης ποιότητας προϊόντων, θα πρέπει να υποστεί περίπου μια ολική εξόντωση προς όφελος μιας παραγωγικής γενίκευσης προς τα κάτω που οι πολυεθνικές θα ορίζουν με την πιο συμφέρουσα γι’ αυτές εμπορική και οικονομική πειθαρχία. Εάν η σημερινή παγκοσμιοποίηση κατηγορείται – και σωστά – για αμέτρητες διαφυγές θέσεων εργασίας, για την συρρίκνωση της μεσαίας τάξης, για το όλο και μεγαλύτερο χάσμα μεταξύ πλούτου και φτώχειας, ενώ οι θιασώτες της παγκοσμιοποίησης κατηγορούν τα κράτη για τη δημιουργία δυσμενών γι’ αυτούς καταστάσεων εξαιτίας του υπερβολικού προστατευτισμού εκείνων, έρχονται τώρα με μεγαλύτερο θράσος και δύναμη οι πολυεθνικές και ζητούν από τις κυβερνήσεις «γη και ύδωρ», δηλαδή να τις αφήσουν εντελώς ελεύθερο το πεδίο και να συμφωνήσουν την ακύρωση όλων των προστατευτικών μέτρων ώστε να επιτευχθεί η ιδιωτικοποίηση των πάντων, δηλαδή με άλλα λόγια η εμπορευματοποίηση των πάντων. Σε αυτή τη γενικευμένη, παγκόσμια εμπορευματοποίηση είναι φανερό πως θα επιζήσουν μόνο όσοι διαθέτουν επαρκή χρηματικά προσόντα για να μπορούν να αντιμετωπίσουν την ακρίβεια και την αλαζονεία της αγοράς που οι πολυεθνικές θα έχουν εδραιώσει παντού. Και τότε είναι επόμενο ό, τι έμεινε απ’ τη μεσαία τάξη να εξαφανιστεί και ένας νέο-αποικισμός να σαρώσει τα πάντα στο πέρας του , όπου μόνο δυο θα είναι οι υπάρχουσες τάξεις: οι φτωχοί και υποτακτικοί και οι πλούσιοι και άρχοντες, ή όπως λέει παραστατικά ο Αμερικανός οικονομολόγος, καθηγητής και συγγραφέας Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς: «καθεστώς φεουδαρχίας: λίγοι ληστοβαρώνοι και πολλοί κολλήγοι: το ένα τοις εκατό των εχόντων και το 99% των ακλήρων». Βέβαια, είναι απορίας άξιο πώς συμβαίνει με τέτοιες προοπτικές κράτη και κυβερνήσεις να κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τις άρπαγες πολυεθνικές και να συζητούν την ίδια τους την εκμηδένιση και τον θρίαμβο των πολυεθνικών «εχθρών»! Αλλά όλα εξηγούνται όταν διαβάζουμε πώς το αφεντικό της General Electric φτάνει στο σημείο να «αποκηρύσσει την κριτική των πολιτικών εναντίον των μεγάλων εταιρειών και πολυεθνικών κολοσσών» και να λέει ότι «δεν πρόκειται να δώσει σημασία σε απόψεις ατόμων που δεν διαθέτουν παγκόσμια αντίληψη»!(Δ. Γ. Απόκη, «Το τέλος της Παγκοσμιοποίησης: ώρα για μια νέα στρατηγική και νέα μοντέλα»). Δηλαδή οι κυβερνήσεις και τα κράτη (οι «πολιτικοί») δεν διαθέτουν αντίληψη παγκόσμιας εμβέλειας, την οποία όμως διαθέτουν οι πολυεθνικές! Ποια μεγαλύτερη απόδειξη ότι όχι μόνο δεν ήρθε το τέλος της παγκοσμιοποίησης, αλλά και η παγκοσμιοποίηση τόσο σταθεροποιήθηκε που, με τους διάφορους Δούρειους Ίππους ΤΤΙΡ, ΤΡΡ, TiSA, CETA, μπήκε για τα καλά στην διαδικασία της οριστικής της επικράτησης με συγχρόνως τον υποβιβασμό και την αυτοχειρία των κρατών και κυβερνήσεων. Τώρα, ποιος θα αντέξει; Ιδού μια καλή ερώτηση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου