0 Ξενοφών , ο Πλούταρχος, ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης, ο
Κριτόβουλος και ο Ισοκράτης μιλούν για παραδόσεις, δανεισμό κεφαλαίων,
επενδυτικούς κινδύνους και την τακτική που πρέπει να ακολουθήσετε στο κυνήγι
του κέρδους!
Η συνάντηση με τους αρχαίους Έλληνες
διανοητές αποδείκτικε ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Οι περισσότεροι δεν θέλησαν να
μιλήσουν εκτεταμένα. Απάντησαν, κυρίως, μέσω των γραπτών τους και σας
παραθέτουμε τις απόψεις τους.
Scripta manent.
- Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι «ευκαιρίες»
στις εγχώριες αγορές είναι περισσότερο ασφαλείς από εκείνες των διεθνοποιημένων
αγορών που κρύβουν ρίσκο; Συμφωνείτε; ΞΕΝΟΦΩΝ;
«Τον πλούτο, τα
κέρδη, τα αγαθά αποκομίζουν όσοι έρχονται σε συναλλαγές με ξένες αγορές. Στην εποχή μου μάλιστα οι ναυτικές
δυνάμεις, όπως η Αθήνα, ευημερούσαν επειδή δεν ήταν εσωστρεφείς οικονομικά. Το
έχω γράψει άλλωστε, στην «αθηναίων Πολιτεία», (ΙΙ, 7-8): «Πρώτον μεν τρόπους
ευωχιών εξηύρον επισμιγομένοι άλλοις’ ό,τι εν Σικελία ήδυ ή εν τω Πάντω ή εν
Πελοποννήσω η άλλοθίμου, ταύτα πάντα εις έν ήθροιστα…».
- Τι θα συμβουλεύατε, ΠΛΟΥΤΑΡΧΕ, εκείνους που δανείζονται
για να τα επενδύσουν, αναμένοντας αποδόσεις μεγαλύτερες των τόκων;
«Μεγάλο ρίσκο!
Ίσως έχουν δίκιο όσοι διατυπώνουν αξιωματικά το δόγμα. ‘Ποτέ μην δανεισθείς για
να επενδύσεις!’ (Πλούταρχος «’Ηθικά’ 523Φ-524Α):… ‘… έπει των γ’
αρκούντων ουδείς πένης εστίν, ουδέ δεδάνεισται πωπότ’ άνθρωπος αργύριον,
ίν’άλφιτα πρίηται ή τυρόν ή άρτον η ελαίας το μεν οικίαν πολυτελής χρεωφειλέτην
πεποίηκε, τον δ’ ομορούν ελαιόφυτον, τον δ’σιτώνες αμπελώνες, άλλον ημίονοι
Γαλατικαί, άλλον ίπποι ζυγοφόροι κείν’όχεα κροτέοντες ενσεσείκασιν εις βάραθρα
συμβολαίων και τόκων και υποθηκών…’».
- Επένδυση σημαίνει «θυσιάζω» ένα αρχικό κεφάλαιο με την
προοπτική να το αυξήσω. Ποιος, υπ’ αυτήν την έννοια, μπορεί να γίνει καλός
επενδυτής, ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ; Ένας άσωτος, που
θα δει την επένδυσή του σαν «ιππόδρομο», ή ένας συντηρητικός φιλάργυρος, που
δύσκολα θα δεχθεί να ξεφύγει από τα όρια της αποταμίευσης και να συμπεριφερθεί
ως επενδυτής;
«Δύσκολη η
ερώτηση, πιστεύω όμως ο πρώτος! («Ηθικά Νικομάχεια» Δ΄, 1121α): «… Η
μέν ουν ασωτία και η ανελευθερία, και έν δυστίν, έν δόσει και λήψει. Και την
δαπανήν γάρ είς την δόσιν τίθεμεν, Η μέν ούν ασωτία τω διδόναι και μην λαμβάνει
υπερβάλλει, τω δε λαμβάνειν ελλείπει, η δ’ ανελευθερία τω διδόναι μεν ελλείπει,
τω λαμβάνειν δ’ υπερβάλλει, πλήν έν μικροίς. Τα μέν ούν της ασωτίας ου πανύ
συνδυάζεται’ ου γαρ ράδιον μηδαμόθεν λαμβάνοντα πάσι διδόναι. Ταχέως γαρ
επιλείπει η ουσία τους ιδιώτας διδόντας, οίπερ και και δοκούσιν άσωτοι είναι.
Επεί ο γετοιούτος δοξείειν αν ου μικρώ βελτίων είναι του ανελεύθερου. Ευιατός
γάρ εστί και υπό της ηλικίας και υπό της απορίας, και επί το μέσον δύνατοι
έλθειν!…»».
- Πείτε μας, ΣΩΚΡΑΤΗ, μερικές αιτίες για τις οποίες
κάποιοι δεν καταφέρνουν να πετύχουν μεγάλες αποδόσεις, ακόμη και όταν
δραστηριοποιούνται σε αγορές που δίνουν κέρδη.
«Μεθοδικότητα,
πληροφόρηση και προσοχή με γρήγορες αποφάσεις, είναι το κλειδί για την
επενδυτική επιτυχία!» (Ηενοφώντος Οικονομικός ΙΙ 17-18): … «ηύρον επισκοπών
πάνυ οικείω ταύτα γινόμενα. Τους μεν γαρ είκη ταύτα πράττοντας ζημιουμένους
εώρων, τους Δε γνώμη συντεταμένη επιμελυομένους και θάττον και ράον και
κερδαλεωτέρον κατέγνων πράττοντας. Παρ’ ων αν και σε οίμαι, ει βουλοιο,
μαθόντα…»
- Ορισμένοι θεωρούν «πεταμένα λεφτά» και όχι επένδυση
την προσφυγή σε ειδικούς περί τοποθετήσεως κεφαλαίων (private bankers, σύμβουλοι επενδύσεων, κ.α….). Είναι
έτσι, ΚΡΙΤΟΒΟΥΛΕ;
«Συμφωνώ καταρχήν
με την γνωστή άποψη του Σωκράτη περί «επαϊόντνω». Ακόμα περισσότερο, στην
οικονομία και στις επενδύσεις. Ένας χρηματιστής, ένας σύμβουλος επενδύσεων,
ένας χρηματιστής, ένας private banker, βγάζει πολλά, ακριβώς επειδή χάρη σ’ αυτόν βγάζουν οι πελάτες του
κέρδη. (Ξενοφώντος Οικονομικός Ι,4): «Νη Δια και πολύν γε μισθόν (τον άλλον
οίκον οικονομούντα)… φέροιτ’ αν, ει δυναιτο οίκον παραλαβών τεθείν Τε όσα δεί
και περιουσίαν ποιών αυξείν τον οίκον…»
-
Αυτό σημαίνει, άραγε, ότι οι
«επαϊοντες» θα πρέπει να εξουσιοτούνται «εν λευκώ» στην διαχείριση των χρημάτων
μας; Τι λέτε. ΙΣΟΚΡΑΤΗ;
«Δεν μπορούμε
ασφαλώς να ελέγχουμε μόνοι όλες μας τις υποθέσεις, όποιες κι αν είναι αυτές
(νομικές, οικονομικές επαγγελματικές). Και βέβαια απαιτήται η προσφυγή στους
επαϊοντες, τους οποίους όμως θα πρέπει να ελέγχουμε, να ζητάμε να μας εξηγήσουν
γιατί και πώς…» (Ισοκράτους, «Προς Νικοκλέα», 27): «… Τιούτους εφίστη τοις
πράγμασιν τοις μη δια σου γινομένοις, ως αυτός τας αιτίας έξων ών αν εκείνοι
πράξωσιν»».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου